Salkantay Trek en Machu Picchu

Ondertussen zijn we al weer een week verder en al halverwege onze reis. Op het moment van schrijven zitten we in de bus naar Puno.

Op maandag ging al om half 4 's morgens de wekker. Om 4 uur werden we opgepikt om te beginnen aan onze 4 daagse trekking over de Salkantay pas naar Machu Picchu. 4 dagen veel lopen dus. De avond ervoor hadden we al kennis gemaakt met onze gids maar doordat we te laat bij de briefing waren, hadden we de groep nog niet leren kennen. Dit gebeurde dan ook in het busje en tijdens het ontbijt. In totaal 10 personen in leeftijd van 26 t/m 31 jaar. Buiten ons nog een Nederlands stel, een amerikaans stel, een amerikaans homostel en 2 canadese dames. Een erg gave groep wat super goed klikte. Per persoon hadden we een tas moeten pakken van max 7 kg die per ezel/paard met ons meereisde. Na het ontbijt moesten we nog een stukje rijden en kon de tocht beginnen. Het begon al meteen goed met een fikse klim waar we in 1.5 km 300 meter omhoog gingen. Meteen afzien en me afvragen of ik dit wel echt wilde. Maar opgeven is natuurlijk geen optie. Hierna 6 km vlak naar ons eerste kamp. De eerste avond sliepen we in skydomes: een soort van iglo's maar dan van glas zodat je de sterren kon zien. In het kamp werden we door onze koks van een goede lunch voorzien. Hierna volgde er in de middag een wandeltocht naar humanity lake. Dit was 2,5 km de berg op en later weer af. In deze 2.5 km klommen we 400 meter omhoog naar 4250 meter. Doordat je op zo'n grote hoogte bent zit er veel minder zuurstof in de lucht wat het allemaal nog een stuk zwaarder maakt. Flink afzien, op tijd pauzeren maar eenmaal boven was het uitzicht geweldig. Een bergmeer gevormd door een gletsjer met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Woorden en zelfs foto's kunnen beschrijven hoe mooi dit was. Toen we terugkeerden in het kamp hadden de koks weer eem geweldige maaltijd klaar. Deze koks zouden de komende dagen met ons meereizen dus dat beloofde wat. Johan had tijdens de klim last gekregen van zijn buik en voelde zich beroerd.

Na een nacht slapen voelde hij zich een stuk beter en kom er begonnen worden aan de zwaarste dag. De klim de dag ervoor was een opwarmertje volgens een gids Ramiro. Om half 5 werden we wakker gemaakt met coca thee. Dit is thee gemaakt van coca bladeren en dit helpt tegen hoogteziekte. Net voor 6 uur begonnen we aan onze tocht. 7.5 km bergop waarin 800 meter omhoog geklommen moest worden. Het was zwaar maar het ging me beter af dan de dag ervoor. Na een dikke 3 uur bereikten we het hoogste punt van deze trekking: 4650 meter de salkantay pas. Van hieruit had je goed zicht op de top van de Salkantay die op ruim 6200 meter ligt. Hier werd even gepauzeerd en genoten van het uitzicht. Hierna werd er begonnen met dalen. Na 15 min begon het te regenen en werden de regenpakken en poncho's tevoorschijn gehaald. Dik 2 uur liepen we in de regen. Na de lunch droogde het weer op en liepen we verder naar ons kamp. In totaal daalden we 1700 meter in 14.5 km. Een flinke belasting op de knieen en we waren dan ook maar wat blij dat we in het kamp aankwamen. Hier konden we heerlijk heet douchen en kreeg ik te horen dat Ajax gewonnen had in de laatse minuut in Champions league. Dat maakte de dag nog mooier. Hele mooie natuur waar we door waren gelopen! Na het diner weer snel naar bed.

Op woensdag werden we om 5 uur gewekt met coca thee en begonnen we net na 6 uur met lopen. De benen en voeten voelden al meteen zwaar aan. De inspanning van de vorige dagen was goed te voelen. Helaas begon het al snel te regenen en dat hield de hele ochtend aan. Doordat we nu een stuk lager zaten, liepen we meer door het bos. We liepen bergop, bergaf langs een rivier. De regen kon niet verbergen hoe mooi de omgeving was. Veel watervallen vonden hun weg naar de rivier. Hier liepen we 12 km. De laatste 4 km waren door aardververschuivingen niet begaanbaanbaar en we zouden door een busje opgepikt worden om naar onze lunchplek gebracht te worden. Het busje stond echter niet op de afgesproken plaats dus begonnen we maar over de brede zandweg te lopen. Al snel werd duidelijk waarom het busje er niet was: op deze weg had die morgen ook een aardverschuiving plaatsgevonden. Hierdoor was de weg geblokkeerd. Aangezien er nog steeds puin naar onderen kwam moesten we hier 1 voor 1 snel overheen rennen. Hierna met het busje naar de lunchplek waar onze koks hun laatste maaltijd hadden bereid. Ze werden uitgebreid bedankt waarna we met een busje naar Hidroelectrica. Hier hadden we de keus om nog 10km te lopen langs het spoor of de trein te nemen. Ik en 5 anderen namen de trein. Onze benen wilden niet meer. De trein bracht ons naar Aguas Calientes van waaruit we de volgende dag Machu Picchu zouden bezoeken. Hier sliepen we in een hotel. Even bellen met het thuisfront en daarna heerlijk douchen. Hierna hadden we met de groep nog een laatste diner.

Donderdag morgen ging al om 3 uur de wekker en om 4 uur stonden we in de rij om met de bus naar Machu Picchu te gaan. Alleen de canadese dames besloten last minute de 2700 treden omhoog te lopen. Om 6 uur waren we 1 van de eersten die die dag Machu Picchu betraden. Dit is de enige Inca stad die nooit door de spanjaarden is gevonden en dus ook niet verwoest is. Het was geweldig om te zien wat de Inca's boven op een berg konden maken. Een heel waterleiding netwerk en vele ingenieuze oplossingen. Verder heel wat tempels waar met lichtinval gespeeld werd. Onze gids Ramiro gaf hier gedurende 2 uur een rondleiding en wist er veel over te vertellen. Hierna namen we afscheid van hem. Wij hadden ook nog tickets om Machu Picchu mountain te beklimmen. Van hieruit zouden we een mooi uitzicht hebben over de Inca stad. Samen met Jelmer en Nynke begonnen we aan de klim over 2670 treden. Halverwege gleed ik uit en verrekte licht mijn knie waardoor ik het verstandiger vond terug te keren. Voetje voor voetje de trap af. De anderen hadden echter ook niet veel geluk: op de top was het veel te misti om ook maar een glimp op te vangen van de top. Een domper en op de weg naar onderen begon het ook nog te regenen. Een beetje terleurgesteld gingen we met de bus weer naar Aguas Calientes. Daar wers geluncht waarna we via trein en busje weer terug gingen naar Cusco. Er werd afscheid genomen van de groep met de belofte dat we contact houden! Het waren 4 fantastische, gezeliige maar ook zware dsgen. Hierna checkten we in in ons nieuwe hostel. Na een paar biertjes gingen we voldaan slapen.

Van vrijdag maakten we een rustdag om het lichaam en vooral de benen te laten herstellen. We maakten plannen voor de opvolgende dagen. Op zaterdag wilden we naar de alternatieve rainbow mountains maar de voorspelling van sneeuw liet ons hier van afzien. Daarom werd er een quadtour geboekt naar 2 meren in de buurt. Vrijdagavond deden we mee aan het beerpong toernooi van ons hostel en daar bleken we verborgen kwaliteiten te hebben. We haalden de finale maar deze verloren we helaas waardoor een gratis nacht in het hostel aan onze neus voorbij ging.

Zaterdagmiddag hadden we dus de quadtour. Op Honda 250 CC begonnen we aan onze tocht met zijn 2en onder begeleiding van 1 gids. Het noodlot sloeg al snel toe bij Johan. Zijn linker voorband liep eraf en hij dook links de berm in en viel 2 meter naar onderen. Gelukkig had hij alleen wat blauwe plekken en een zere duim. Door de gids werd de quad weer gemaakt waarna ik de quad van de gids kreeg: een honda 420 cc. Deze reed nog een stuk lekkerder. We reden verder langs de meren wat maar weer eens duidelijk maakte wat een mooi land het was. 's Avonds hebben we ons nog prima vermaakt op de Disney party van het hostel.

Vandaag zijn we dus op weg met de bus naar Puno. Maar hierover de volgende keer meer.